Mezelf verliezen, weer vinden en trouw blijven
| Alleen onderweg met de fiets; het is heerlijk die vrijheid. Het is mijn reis en mijn ritme. Als ik ergens aankom dan bepaal ik alles zelf, waar komt de tent, waar stop ik en hoe voel ik me. Normaal weeg ik altijd af hoe het voor de ander is. Vanzelfsprekend houdt je rekening met elkaar en dat heeft ook zijn charme. Deze reis heb ik de behoefte om echt mezelf te vinden. Wat wil ik nu eigenlijk? Hoe wil ik het? Waar heb ik echt behoefte aan? De eerste plek waar ik langer zou blijven was Ecolonie. Ik kwam er aan op een dag dat het 38 graden was en ik had 80 kilometer gefietst in de bergen met mijn net iets te zwaar bepakte fiets. Het was zwaar om die dag deze bijzondere bestemming te bereiken en de kilometers die ik ook de dagen ervoor al had afgelegd moest mijn lichaam ook nog verwerken. In mijn veronderstelling was het een plek waar ik even vrij kon zijn en de tijd kon nemen om af te stemmen of ik als campinggast of als vrijwilliger daar wilde zijn. Bovenal kwam ik daar om een fijn ecodorp te zien die al een hele tijd bestaat. Dat alles bleek heel anders te zijn. Ik stond al direct ingepland en had er eigenlijk al 2 dagen eerder moeten zijn want toen stond ik ook al op het werkrooster. De stress was direct merkbaar. Ze hadden vrijwilligers tekort. Dezelfde avond was mijn eerste dienst, de planten water geven. Deze avond liep ik over het land en door de mooie tuin te sjouwen met gieters. Ik zou 40 uur gaan werken en de tuin stond, na deze eerste avond helaas ook niet meer in mijn rooster. Het werd vanaf de volgende dag voornamelijk afwassen en poetsen. Ik werd meteen in één van de houten hutjes, die allemaal dicht op elkaar stonden, geplaatst in plaats van in mijn eigen tent. Het overviel me allemaal nogal en ik heb dat de dag erna aangegeven. Daar werd niks mee gedaan. ‘Nou ja’ dacht ik, ‘ik kan het even proberen; wie weet bevalt het wel’. Na een hele avond en de volgende dag de hele dag pannen af te wassen was het genoeg geweest voor mij als vrijwilliger daar. Als camping gast hielp ik nog halve dagen mee, dat voelde al ietsje beter maar ik realiseerde me dat Ecolonie niet een plek is waar ik me thuis voel of waar ik tot rust kan komen. Ik had er een gesprek over, want ik voelde me wel bezwaard omdat ze duidelijk mensen tekort kwamen. Er werd in het gesprek tegen me gezegd dat: ‘ik mezelf overal tegen ga komen als ik nu dit werk niet wil doen en dat ik dan kies voor mijn egoïstische zelf en niet voor het grotere goed. De 40 uur werken per week als vrijwilliger was dan dé manier om dit stuk in me zelf aan te gaan’. Ik was behoorlijk van slag van het gesprek en het kwam bij mij over als emotionele manipulatie. Ik ben na het gesprek meteen met al mijn spullen en fiets vertrokken. Naar mijn idee was het meer een groot bedrijf, met weliswaar een fijne camping, mooie lekkere streekproducten en voeding, dan een ecodorp. Dus, binnen een week zat ik weer lekker op de fiets alleen en vrij. Mijn reis naar vrijheid begon weer met een ratrace en met een confrontatie met mezelf. Dat dit alles me raakt leert me dat ik nog stappen te maken heb en ten alle tijden ten volste trouw te blijven aan mezelf. Op mijn gevoel afgaan en het volledig te vertrouwen. Van tevoren had ik al een onderbuikgevoel dat Ecolonie niet een plek voor mij was en ook meteen de eerste dag voelde het niet goed. Toch dacht mijn hoofd: “het is op de weg en het is een ecodorp waar ik wat van kan leren dus laat ik er gewoon heen gaan”. Ik had het geïdealiseerd in mijn gedachten. De les is trouw blijven aan wat ik voel, mijn gevoel volgen en dat dit, mijn gevoel, mijn kompas is in het leven waar ik altijd op kan vertrouwen. … Wat een verademing om weer op de fiets te zijn en weg van Ecolonie, weer afstemmend met mezelf. Mijn lichaam voelt al een stuk krachtiger en ik fiets makkelijk lange afstanden. Onderweg kom ik van alles tegen: prachtige ontmoetingen met mensen, ijsvogels, natuur, idyllische dorpjes, afzien, autowegen, industrie, gepensioneerde bbq’ende Nederlanders met campers, vertrouwen op mezelf en ruimte voor contemplatie. Als een soort toeschouwer neem ik de omgeving, campings waar en ook mezelf. Ik oefenen met aanwezig blijven, in het ‘nu’ zijn, genieten en dat het niet uitmaakt hoe snel ik ga maar geniet van het hier en nu. Meditatie, qigong en yoga zijn ook onderdelen van mijn dag, zo ook als mijn tent in- en uitpakken. Onderweg naar een yogaplek in Orleans ben ik blijven steken op een camping waar ik voor een paar dagen een tinyhouse ben ingetrokken om eerst mijn nodige computer werk af te ronden. De yoga ashram waar ik naar onderweg was ga ik niet meer halen en dat is ook goed. ‘Go with the flow’. Deze blog is het resultaat van die flow.. Wordt vervolgd.. Ik hou van je! Anne |
